|
De Begraafplaats,
nr. 3, jaargang 6, herfst 2004, uitgave van LOB (Landelijke
Organisatie Begraafplaatsen)
In het vakblad: Nieuws; Een favoriet plekje. Bijzondere
bouwsels, Agenda. LOB nieuws. Juridische
Vraagbaak. Daarnaast een aantal hoofd-artikelen waaronder:
Begraafplaatsen
zonder verordening
Harry Perrée: Het is al bijna anderhalve eeuw wettelijk verplicht,
om precies te zijn sinds 1869, maar toch is een handvol gemeenten
er nog steeds niet aan toe gekomen een beheersverordening voor hun
begraafplaatsen op te stellen. Hoe bestaat het? Men beseft blijkbaar
niet dat dit tot idiote dingen kan leiden, zoals een knalroze monument
op een graf dat twaalf meter diep wordt gegraven om tien generaties
in te begraven.
Begraven
op de belt
Landschapsarchitecte Ada Wille pleit voor onderzoek naar de mogelijkheid
tot begraven op voormalige vuilstortlocaties. De inrichting van parken,
ski- en golfbanen op voormalige afvalstortplaatsen is geheel geaccepteerd.
Plannen voor woningbouw op stortplaatsen zijn er ook al. Als we de
levenden durven toevertrouwen aan een dergelijke locatie, waarom dan
niet de doden? Wille opent de discussie. De LOB geeft een eerste reactie.
Terebinth,
september 2004, kwartaalblad van de vereniging voor funeraire cultuur.
In
het blad verenigingsnieuws met o.a. nieuws uit de regio's, publicaties,
excursies en agenda.
Daarnaast een twee hoofdartikelen:
Het wandgraf als alternatief voor begraven of cremeren
Rien Schouten onderzoekt de problematiek rond het gebruik van wandgraven.
Coehoorns cultuurlandschap
Wim Cappers doet verslag van de plannen rond de restauratie van het
praalgraf van Menno van Coehoorn.
Verschillende
kranten, 30 augustus 2004. Nieuwe uitvaartmode: lijk
vriesdrogen als een doperwt
GPD: Na een leven vol keuzemogelijkheden, blijft er een allerlaatste
beslissing over: wordt het begraven of cremeren. Eigenlijk wel zo
overzichtelijk, maar dat gaat veranderen. Het vriesdrogen komt eraan.
Deze nieuwe manier van lijkbezorging zit nog in de experimentele fase,
maar zet de uitvaartwereld nu al op zijn kop. Bij het vriesdrogen,
ook wel lyofilisatie genoemd, wordt het stoffelijk overschot in stikstof
gedompeld. Daardoor wordt het zó broos dat het met geluidssignalen
uit elkaar kan worden getrild. Nadat het water aan de lichaamsstof
is onttrokken blijft er een reukloos poeder over.
Het hele proces neemt een dag of tien in beslag. Echt nieuw is de
techniek overigens niet. Vriesdrogen wordt in de voedselbranche al
langer gebruikt.............
Verschillende
kranten, 30 augustus 2004. Richtlijn bermmonumenten
ANP: Nabestaanden van verkeersslachtoffers moeien voldoen aan voorwaarden
als ze een herdenkingsteken willen plaatsen bij de plaats van hel
ongeval. Dat slaat in een brief' die minister Peijs van Verkeer en
Waterstaat vandaag naar de Tweede Kamer stuurt.
Een gedenkteken mag geen gevaar vormen voor de verkeersveiligheid.
Daarvan zou sprake kunnen zijn als het bermmonumenl erg dicht bij
de weg staal of erg
opvallend is. Weggebruikers kun nen daardoor afgeleid raken. Het onderhoud
van hel gedenkteken komt voor rekening van de oprichters, aldus de
minister. Peijs schrijft zo veel als mogelijk toestemming te verlenen
als mensen bloemen willen leggen of een kruis of een ander herdenkingsteken
willen plaatsen op de plaats van hel ongeval. Dat kan helpen bij de
rouwverwerking. Bovendien kunnen gedenktekens bijdragen aan ver-hoging
van het veilig heidsbesef van de weggebruikers, aldus de bewindsvrouw.
Verschillende
kranten, 2 september 2004. Monumentje in boekvorm
voor gestorvene
Maaike Trimbach:Het gedenkboekje dat ze voor haar eigen moeder maakte,
zorgde ervoor dat Margriet Staal uit Haren in de uitvaartbranche belandde.
Zij bundelt toespraken, gedichten en dergelijke voor nabestaanden.
In plaats van een bedankkaartje te versturen. Voor
de meeste mensen is de dood van hun ouders een omslagpunt in het leven.
Voor Margriet
Staal-de Wit uit het Groningse Haren geldt dat in verscheidene opzichten.
Het sterven van haar moeder, in mei van dit jaar, betekende het definitieve
afscheid van haar jeugd en van haar dochterrol. Maar ook het begin
van iets nieuws. „Ik wil gaan leven van de dood", zegt ze met
een licht verontschuldigend lachje.
Met haar uitgeverij Nabestaanboek.nl
biedt ze nabestaanden de mogelijkheid een boekje te maken
over het leven van hun dierbare. „Als een monumentje voor de overledene",
zegt ze. Op het moment dat haar moeder stierf, had Staal al lang afscheid
van haar genomen..........Het is mijn droom dat een nabest-aanboek
deel gaat uitmaken van onze uitvaartcultuur."
Verschillende
kranten, 2 september 2004. Afspraken over beëindiging leven baby's.
(ANP) -Het Academisch Ziekenhuis in Groningen (AZG) heeft in overleg
met justitie afspraken gemaakt om het leven van jonge kinderen die
ernstig en uitzichtloos lijden op zorgvuldige wijze te kunnen beëindigen.
In een protocol staat welke stappen artsen in een dergelijk geval
moeten nemen......
Leeuwarder
Courant, 3 september 2004.Column Uitvaart
Een mooie dag om te sterven, denk ik wel eens. Vooral bij stemmig
herfstweer. Windstil, verkleurend blad aan het geboomte, nevelflarden
over de landerijen. Dat je voor het laatst je jasje uit kan trekken
zonder kou te vatten.
Op zo'n dag zou ik graag mijn nabestaanden achter mijn baar vergaderen
voor een laatste korte wandeling. In een mild najaarszonnetje rond
de groeve. Veel prettiger dan onder zwarte paraplu's in een gure regen.
Dat bespaar ik ze liever.
U ziet, het houdt mij bezig, die; laatste reis. Dan het lijkt wel
of verzekeraar Centraal Beheer mijn gedachten kan lezen. Ik kreeg
een brief die er blijk van geeft dat ze mijn zorgen kennen.
„Voor u als 50-plusser", begint het schrijven, „is het moeilijk
om nu nog een levensverzekering af te sluiten. (...) Maar u wilt uw
familie natuurlijk ook niet achterlaten met zorgen over de kosten
van een uitvaart." Mijn hemel, nee, natuurlijk niet........
Begraafplaats Brandaris op Terschelling
Lege velden op algemene begraafplaats Harlingen
Leeuwarder Courant, 3 september 2004. Oude graven wijken voor nieuwe
doden
Om
te voorkomen dat er straks geen plek meer is voor de doden, wil de
gemeente op West-Terschelling honderden graven ruimen op de oude begraafplaats
onder de Brandaris. In Harlingen deden ze hetzelfde. Daar werd het
oudste deel van de monumentale Algemene Begraafplaats een kaal grasperk.
Al grieft de smart, al snerpt het wee, Een hooger troost
verzacht de pijn, Dat beiden uit het graf der zee, Toch in den ouden
haven zijn.' Teunis en Willem Franciscus Zeeders vonden in de storm
van 17 augustus 1899 jammerlijk de dood in de golven. Sindsdien rust
hun gebeente onder de machtige lichtcirkel van de Brandaris. De meeste
badgasten zullen er aan voorbij lopen. Half verscholen achter de beroemde
vuurtoren op West ligt een dodentuin vol verweerde grafmonumenten........
Vrijwel overal elders koop je een graf voor maximaal twintig,
dertig jaar, maar op West-Terschelling gelden nog altijd eeuwigdurende
grafrechten. Wie er eenmaal in zijn doodskuil ligt, wordt in principe
nooit meer opgegraven. Zo raakte de oude dodenakker bij de Brandaris
langzaam vol en ook op de nieuwe begraafplaats aan de Longway dreigt
ruimtegebrek. Gemiddeld sterven er 47 Terschellingers per jaar........
|
Bezoek
de internetsite van:
|
