 Uitvaart,
onafhankelijk vakblad voor de uitvaartbranche, maart 2006.
In het blad de vaste rubrieken, waaronder: Nieuws:
Opleidingsinstituut
rond het levenseinde en zorg; Uitvaartschool; Webcam in uitvaartcentrum;
Westgaarde wordt uitvaartpark
Column Recht: 'Binnen twee uur ophalen'
door Mr. Frank Mutter. Column
cursief: 'Gaat u maar zitten'
door H. Kok.Vers van de Pers, Uitvaartnoviteiten:
Rouwkaarten; Rouwfotografie in ere hersteld; Graf-monumenten; Speaking
roses; Online fotoservice;
Aanpasbare kist van EveryBody® Special. Agenda.
Verder een aantal hoofdartikelen waaronder:
Boven het maaiveld Willem van Dijk, ruim vijftien
jaar hoofd van de Utrechtse begraafplaatsen, neemt afscheid. Mede
dankzij hem is de ‘rigide funeraire cultuur’ in Nederland veranderd
en
In het nieuws: Anita Hazenberg, directeur van de
School voor Politie Leiderschap is een van de initiatiefnemers van
de Tuin van bezinning, een nationale herdenkingsplaats voor politiemensen
die tijdens de uitoefening van hun dienst om het leven kwamen.
Leeuwarder
Courant: 18 maart 2006. Grafstenen Oldehove verwerkt in zeedijken
De grafzerken van het Oldehoofsterkerkhof in Leeuwarden zijn waarschijnlijk
gebruikt om de Friese zeedijken mee te versterken. Vissers kochten
de zeer dikke stenen in de negentiende eeuw op voor dit doel. Bij
latere opgravingen van het afgelopen jaar zijn slechts hier en daar
nog stukken grafsteen gevonden. De archeologen troffen ook grote knekelkuilen
aan. In het kerkhof zijn vele tienduizenden mensen begraven.
Ruim honderd mensen bezochten gisteravond de lezingen van begraafplaatshistoricus
Leon
Bok en archeoloog Jan-Willem Oudhof in het Aljemint, georganiseerd
door het Historisch Centrum Leeuwarden (HCL).......
Volkskrant: 18 maart. Ik weet niet of mijn oma ligt te
wachten op de dood. Ze ligt.
Wij doen het wachten
Mijn oma ligt in het ziekenhuis. Vanwege een hersenbloeding. Ze is
92 jaar en ligt met haar mond open te wachten tot ze dood gaat. Hoewel
ik niet zeker weet of zij ligt te wachten. Ze ligt. Het wachten doen
wij.
Ze heeft weleens eerder in het ziekenhuis gelegen en heeft toen aangegeven
niet behandeld te willen worden in levensbedreigende situaties. Ze
is immers 92. Tot een paar dagen terug woonde ze nog op haarzelf in
een flatje drie hoog. Eén keer per maand klom ze de trap af,
en weer op. Vaker kon niet, maar ze hield het redelijk vol. Zo in
haar eentje. Een voorland van rolstoelen en verpleegtehuizen leek
haar niks en vandaar dus die boodschap niet behandeld te willen worden.
Gelukkig geeft men in het ziekenhuis gehoor aan haar verzoek. Zij
het op een vreemde wijze. Ze geven haar gewoon niet te eten of te
drinken. Dat schijnt een gangbare manier te zijn om iemand te laten
sterven, maar wel een hele trage. 'Na een aantal dagen sterft de patiënt
aan de gevolgen van uitdroging. Dit kan tot twee weken duren.' Aldus
internet-encyclopedie wikipedia.nl.
Twee weken wachten totdat één voor één
je organen uitvallen. Dat moet toch handiger kunnen? Maar dat mag
niet. Zo zijn de regels niet. Volgens de regels mag men mijn oma wel
langzaam laten sterven, maar niet snel. Terwijl iedereen die mijn
oma zou zien, zou weten dat het beter is er nu een punt achter te
zetten dan over twee weken.
Mijn oma illustreert een interessant dilemma, en misschien zelfs wel
een misvatting als het om regels gaat. Als u denkt te weten wat het
goede is, en de regels zeggen iets anders: wie gelooft u dan? Uzelf,
of de regels? Als u vertrouwt op de regels, dan is dat veilig maar
ook een beetje laf. U dicht de regels meer gewicht toe dan noodzakelijk
is.
Regels zijn er volgens mij om onze intuïties inzake goed en fout
in perspectief te plaatsen; om onze gedachten over goed en kwaad houvast
te geven; maar regels zijn er niet om per se nageleefd te worden.
Zeker niet in het geval van mijn oma.
Ik had natuurlijk een foto van mijn oma kunnen opnemen bij dit verhaal.
Maar ook daar heeft ze niet om gevraagd. Denk m'n oma er maar bij.
|
Bezoek
de internetsite van:
|
